(९७) गोष्ट सखुची

सखु नावाच्या एका विवाहित स्त्रीला पांढरे दाग उभरतात. नवरा आणी सासू तिचा तिरस्कार करुन तिला माहेरी पाठवतात.
कितीही वैद्य हकीम केले तरी गुण येत नाही.
एकदिवस सखु देवाला दोष देत बसली होती. तितक्यात तिथे एक साधू येउन तिला अक्कलकोटला जा अस सांगतो.
सखु आपल्या बाबांना घेऊन अक्कलकोटला निघते.
प्रवासात होणाऱ्या त्रासांनी तिचे बाबा कंटाळतात त्यांना हेच वाटायचे की जिथे वैद्य-हकीम काही करू शकले नाही
तिथे एक गोसावी काय करेल.
पण सखुचा विश्वास दृढ होता.
अखेरचे ते अक्कलकोट गाठतात.
स्वामींना सखु आपले घाराणे सांगते ,स्वामी तिला एक पांढरा दगड देउन तोंड धुताना डागावर घास असे सांगतात.
सखु तसेच करते. तिचे बाबा डागाच्या जागेवर घाव होईल असं सांगून तिला परावृत्त करतात.
पण सखु स्वामी आज्ञेचे पालन करते.
पाहत-पाहता काही दिवसांनी सखुचा दाग पूर्णपणे बरा होतो.
ती स्वामींचे आभार मानते.
स्वामी बोध करतात: "कर्माचे फळ भोगावे लागतात, ते सुटत नाही पण गुरु त्या भोगाची तीव्रता कमी करतो.
"मनुष्याला सन्मार्गाचा रस्ता दाखवतो."
"झालेल्या  वाईट कर्माचे प्रारब्धात परिवर्तन  होण्याआधी त्यांना उपसनेनी नष्ट करा."
सखुचे वडील स्वामींवर अविश्वास दाखवल्या बद्दल क्षमा मागतात.