(८३) ईश्वर चरा-चरात आहे

नारायण शास्त्रींना रस्त्यात जनी नावाची एक बाई भेटते.
जनी भोळी-भाबडी पांडुरंगाची भक्त असते.
एकदा स्वामींच्या मुखातून पांडुरंग नाव ऐकुन ती स्वामींच्या जवळ येते.
स्वामी म्हणतात: "दत्त नगर मुल पुरुष वडाचं झाड यजुर्वेदी ब्राह्मण नाव नृसिंह भान कश्यप गोत्र रास मीन "
जनीला काही बोध होत नाही पण कोणी तरी सिद्ध पुरुष म्हणुन ती स्वामी-सेवा प्रारंभ करते.
जनी दर आषाढी एकादशीला पंढरपूरला पांडुरंगाच्या दर्शनाला जायची.
ती स्वामींची आज्ञा घेऊन या वर्षी पण पंढरपूर ला जाते.
जाताना स्वामी म्हणतात: " आम्ही सदैव तुझ्या पाठीशी आहो, आम्हाला हाक मार आम्ही येऊ"
पंढरपूरच्या सीमेवर जनी येते. तेव्हा हत्तीच्या सोन्डीचा पाऊस सुरु होतो.
जनीला मंदिरा पर्यंत जाता येत नाही. संध्याकाळ झाली तरी पाऊस थांबला नव्हता.
आपला ३५ वर्षाचा नियम तुटेल म्हणुन जनीला रडू येतं.
ती मनोमन स्वामींची  प्रार्थना करते, स्वामी तिच्या समोर प्रगट होतात.
आश्चर्याचा धक्का बसलेली जनी कशीतरी आपली व्यथा सांगते.
स्वामी म्हणतात की देव काही मंदिरातच नाही, देव चरा-चरात आहे.
तु त्याला हाक मार तो तुझ्या समोर प्रगट होईल.
जनी तसच करते, डोळे उघडते तर काय स्वामींच्या जागेवर साक्षात पांडुरंग उभा आहे.
जनी मनसोक्त आपल्या डोळ्याचे पारणे फिटवते.
थोड्यावेळानी पांडुरंगाच्या जागेवर स्वामी दिसतात.
जनीला कळतं की स्वामीच तिचा पांडुरंग आहे आणी तो जवळ असतांना ती उगीच इतके कष्ट करुन इथे आली.
ती स्वामींच्या चरणात अनन्य भावांनी  लीन होते.