वामन नावाचा एक भक्त देवदर्शनासाठी आतुर होता.कुणीतरी सांगितल्या प्रमाणे तो गुरुचरित्राचे १०८ पारायण करतो.उद्यापन झाल्यावर एक साधू भिक्षा मागायला येतात.
भिक्षा ग्रहण करून ते आशीर्वाद देऊन परततात, तेव्हा वामनाच्या लक्ष्यात येते कि पद-चिन्हा बरोबर भूमी वर अक्कलकोट अशे लिहिले गेले आहे.
त्याला लक्षात येते कि देवानी, श्री स्वामी समर्थ दर्शनासाठी स्पष्ट संकेत दिला आहे.
तो याला देव-संदेश समझुन अक्कलकोटला जायला निघतो.
तिथे स्वामी चोळप्पाला घेऊन नागणसूर गावाला निघतात.
वामन अक्कलकोटला येतो, तिथे त्याला एक माणूस कुष्टरोग्यांना भोजन करवतांना सापडतो, वामन त्याला स्वामीबद्दल विचारतो,तेव्हा तो माणूस स्वामी पुढच्या गावी गेले अशी सूचना देतो.
नाव विचारल्यावर तो अवधूत असं नाव सांगतो.
पुढच्या गावी वामनाला एक व्यक्ती स्वामीभजन करता-करता काही स्त्रियांना दळणात मदत करताना सापडतो.
दिगंबर नावाचा तो व्यक्ती स्वामी पुढच्या गावी गेले, अशी सूचना देतो.
वामन पुढच्या गावी पायपीठ करत जातो तिथे त्याला दत्तात्रय नावाचा एक व्यक्ती, एका वृद्ध माणसाला त्याच्या शेतात नांगर स्वत: चालवून मदत करतांना सापडतो.
दत्तात्रयला स्वामींचा बद्दल विचारल्यावर तो सांगतो कि ते काय स्वामी बाजूच्या शेतात आहे.
वामन धावत जावून स्वामी चरणी मस्तक ठेवतो.
स्वामी म्हणतात: "काय रे वामना! किती आटापिटा केला रे!"
वामन म्हणतो:" स्वामी तुम्ही आत्ता भेटला,किती दमछाट करवली हो!"
"मला दर्शन द्यायला इतका वेळ का लावला?"
स्वामी म्हणतात: "आम्ही तुला अनेकदा दर्शन दिले."
"अवधूत,दिगंबर आणि दत्तात्रय आम्हीच होतो."
स्वामीच्या ठिकाणी वरील तिन्ही व्यक्तींचे दर्शन वामनाला होतात.त्याला पटतं कि स्वामीनींच या तीन व्यक्तींच्या रुपात आपल्याला दर्शन दिले होते.
स्वामी म्हणतात: "आम्हाला भेटायला आटापिटा करायची गरज नाही!"
"प्रत्येक अडल्या-नडल्या,दिन-दुखी,गरजवंत व्यक्तीत आम्ही भेटू."
मग स्वामी वामनाला एक मंत्र देतात-
"शांताकारं भूजंग शयनं पद्मनाभं सुरेशं
विश्वाधारं गगन सदृशं मेघ वर्णं शुभांगं"
"हा विष्णूचा मंत्र आहे ,विष्णू जगनियंता आहे."
"लोकं लक्ष्मीची उपासना करतात,ती त्यांना फळते सुद्धा."
"अरे पण जर त्या नारायणाला आव्हान केले तर त्याच्या बरोबर लक्ष्मीपण येईलच ना!"
मग स्वामी वामनाला गुरुचरित्र देऊन, गाणगापुरास जाऊन सप्ताह करायला सांगतात
भिक्षा ग्रहण करून ते आशीर्वाद देऊन परततात, तेव्हा वामनाच्या लक्ष्यात येते कि पद-चिन्हा बरोबर भूमी वर अक्कलकोट अशे लिहिले गेले आहे.
त्याला लक्षात येते कि देवानी, श्री स्वामी समर्थ दर्शनासाठी स्पष्ट संकेत दिला आहे.
तो याला देव-संदेश समझुन अक्कलकोटला जायला निघतो.
तिथे स्वामी चोळप्पाला घेऊन नागणसूर गावाला निघतात.
वामन अक्कलकोटला येतो, तिथे त्याला एक माणूस कुष्टरोग्यांना भोजन करवतांना सापडतो, वामन त्याला स्वामीबद्दल विचारतो,तेव्हा तो माणूस स्वामी पुढच्या गावी गेले अशी सूचना देतो.
नाव विचारल्यावर तो अवधूत असं नाव सांगतो.
पुढच्या गावी वामनाला एक व्यक्ती स्वामीभजन करता-करता काही स्त्रियांना दळणात मदत करताना सापडतो.
दिगंबर नावाचा तो व्यक्ती स्वामी पुढच्या गावी गेले, अशी सूचना देतो.
वामन पुढच्या गावी पायपीठ करत जातो तिथे त्याला दत्तात्रय नावाचा एक व्यक्ती, एका वृद्ध माणसाला त्याच्या शेतात नांगर स्वत: चालवून मदत करतांना सापडतो.
दत्तात्रयला स्वामींचा बद्दल विचारल्यावर तो सांगतो कि ते काय स्वामी बाजूच्या शेतात आहे.
वामन धावत जावून स्वामी चरणी मस्तक ठेवतो.
स्वामी म्हणतात: "काय रे वामना! किती आटापिटा केला रे!"
वामन म्हणतो:" स्वामी तुम्ही आत्ता भेटला,किती दमछाट करवली हो!"
"मला दर्शन द्यायला इतका वेळ का लावला?"
स्वामी म्हणतात: "आम्ही तुला अनेकदा दर्शन दिले."
"अवधूत,दिगंबर आणि दत्तात्रय आम्हीच होतो."
स्वामीच्या ठिकाणी वरील तिन्ही व्यक्तींचे दर्शन वामनाला होतात.त्याला पटतं कि स्वामीनींच या तीन व्यक्तींच्या रुपात आपल्याला दर्शन दिले होते.
स्वामी म्हणतात: "आम्हाला भेटायला आटापिटा करायची गरज नाही!"
"प्रत्येक अडल्या-नडल्या,दिन-दुखी,गरजवंत व्यक्तीत आम्ही भेटू."
मग स्वामी वामनाला एक मंत्र देतात-
"शांताकारं भूजंग शयनं पद्मनाभं सुरेशं
विश्वाधारं गगन सदृशं मेघ वर्णं शुभांगं"
"हा विष्णूचा मंत्र आहे ,विष्णू जगनियंता आहे."
"लोकं लक्ष्मीची उपासना करतात,ती त्यांना फळते सुद्धा."
"अरे पण जर त्या नारायणाला आव्हान केले तर त्याच्या बरोबर लक्ष्मीपण येईलच ना!"
मग स्वामी वामनाला गुरुचरित्र देऊन, गाणगापुरास जाऊन सप्ताह करायला सांगतात
No comments:
Post a Comment