सुनंदाबाई कडे सरपंच येवून ,तिच्या नवऱ्या सदानंदाची तक्रार करतात आणि तिला गाव सोडायला सांगतात.सुनंदाबाईच्या नवऱ्याला पिशाच-बाधा होती, तो त्या मुळे गावातल्या लोकांना त्रास द्यायचा.
सुनंदाबाई त्यांच्याशी मुदत मागतात आणि नवऱ्याला स्वामी कडे नेणार असं सांगतात.
सरपंच हे मान्य करतात.
तिकडे स्वामी म्हणतात: "चोळ्या, आरतीची व्यवस्था चोख आहे ना? आज गम्मतच गम्मत येणार आहे."
सदानंदाला, आरतीत आणण्यात येतं,तो धडपडून सुटायचा प्रयत्न करतो.
सुनंदाबाई, नवऱ्यासाठी स्वामी कडे कृपा मागतात.
सदानंद सोडा-सोडा करत राहतो.
स्वामी सुनंदेला, आम्ही मदत करू असं आश्वासन देतात.सदानंद आपल्याला सोडवून पळतो.
दुसर्या दिवशी सदानंद छपरावर चढून बसतो.वरून ओरडत राहतो; "मी नाही जाणार."
कसबसं त्याला उतरवण्यात येवून स्वामी पुढे आणलं जातं.
स्वामी त्याच्या कपाळी विभूती लावतात.
स्वामी-" अब क्यो रोते हो?"
सदानंदाच्या आतलं पिशाच आपली कहाणी सांगतं- "सदानंदानी माझे २००० रु बुडवले,म्हणून मला आत्महत्या करावी लागली
आणि पिशाच बनावं लागलं.
स्वामी न्याय द्या."
स्वामी: "अब क्या चाहते हो? "
पिशाच: " माझे पैशे परत आणि माझा क्रिया-कर्म, सदानंदानी करावं !"
स्वामी सांगतात कि सदानंद स्वत: दरिद्री आहे.
"मी त्याला दरिद्री केलं"- असं पिशाच सांगतं.
"आत्तापर्यंतच्या सदानंदाच्या सेवेनी पैशे फिटले नाही का?"- असं स्वामी विचारतात.
पिशाच, "नाही सोडणार" असं सांगतो.
स्वामी एका कपड्याला उभं २ भागात फाडतात.
सदानंद खाली पडतो आणि बेशुद्ध पडतो.
स्वामी त्याच्या कपाळी स्पर्श करून म्हणतात-"जा त्या झाडावर निघून जा!"
पिशाच जातो.
सदानंद शुद्धीवर येवून स्वामी शरणी येतो. स्वामी सुनंदेला आपल्या पादुका देतात.
सुनंदा, आनंदानी त्या ग्रहण करते.
सुनंदाबाई त्यांच्याशी मुदत मागतात आणि नवऱ्याला स्वामी कडे नेणार असं सांगतात.
सरपंच हे मान्य करतात.
तिकडे स्वामी म्हणतात: "चोळ्या, आरतीची व्यवस्था चोख आहे ना? आज गम्मतच गम्मत येणार आहे."
सदानंदाला, आरतीत आणण्यात येतं,तो धडपडून सुटायचा प्रयत्न करतो.
सुनंदाबाई, नवऱ्यासाठी स्वामी कडे कृपा मागतात.
सदानंद सोडा-सोडा करत राहतो.
स्वामी सुनंदेला, आम्ही मदत करू असं आश्वासन देतात.सदानंद आपल्याला सोडवून पळतो.
दुसर्या दिवशी सदानंद छपरावर चढून बसतो.वरून ओरडत राहतो; "मी नाही जाणार."
कसबसं त्याला उतरवण्यात येवून स्वामी पुढे आणलं जातं.
स्वामी त्याच्या कपाळी विभूती लावतात.
स्वामी-" अब क्यो रोते हो?"
सदानंदाच्या आतलं पिशाच आपली कहाणी सांगतं- "सदानंदानी माझे २००० रु बुडवले,म्हणून मला आत्महत्या करावी लागली
आणि पिशाच बनावं लागलं.
स्वामी न्याय द्या."
स्वामी: "अब क्या चाहते हो? "
पिशाच: " माझे पैशे परत आणि माझा क्रिया-कर्म, सदानंदानी करावं !"
स्वामी सांगतात कि सदानंद स्वत: दरिद्री आहे.
"मी त्याला दरिद्री केलं"- असं पिशाच सांगतं.
"आत्तापर्यंतच्या सदानंदाच्या सेवेनी पैशे फिटले नाही का?"- असं स्वामी विचारतात.
पिशाच, "नाही सोडणार" असं सांगतो.
स्वामी एका कपड्याला उभं २ भागात फाडतात.
सदानंद खाली पडतो आणि बेशुद्ध पडतो.
स्वामी त्याच्या कपाळी स्पर्श करून म्हणतात-"जा त्या झाडावर निघून जा!"
पिशाच जातो.
सदानंद शुद्धीवर येवून स्वामी शरणी येतो. स्वामी सुनंदेला आपल्या पादुका देतात.
सुनंदा, आनंदानी त्या ग्रहण करते.
No comments:
Post a Comment